Het was muisstil in de zaal. Heel even. En toen barstte een staande ovatie los. Voor Anne, bij het afscheid van bestuurder Annemarie Profittlich van entrea lindenhout.
Woensdag 12 oktober namen we afscheid van Annemarie, die ruim zes jaar onze bestuurder is geweest. Feestelijk, maar ook inhoudelijk: met een minisymposium hadden we het over haar favoriete drijfveer ‘We gaan voor een groter gewoon’. Want hoe ziet dat eruit volgens jongeren? En hoe kijken professionals er tegenaan?
Voor wie vecht jij?
Amy en Brian, oud-lid en lid van de Jongerenraad, trapten af met prachtige speeches. Brian vertelde over hoe zijn leven soms een gevecht is. Een gevecht, elke dag, om te staan. Om op te staan. Een gevecht om te slapen. Een gevecht dat hij vecht tegen zichzelf, met zichzelf. Hij heeft een duidelijk beeld van hoe goede jeugdzorg eruitziet: “Laat kinderen niet vechten, maar genieten van het leven. Kunnen we daar samen voor vechten? Voor wie vecht u?”
Amy heeft zich lang afgevraagd: “Wat is thuis voor mij? Niet bij mijn ouders in elk geval. Ook niet één plek. Thuis gaat bij mij om gevoel – dat heb ik bij ménsen.” Haar jeugdzorgwerker, zei Amy, was dan ook meer een moeder voor haar dan dat haar eigen moeder dat was – ze was er 24/7 voor haar, óók toen Amy verhuisde. Zelfs als hun blijvende contact misschien wel als onprofessioneel werd gezien. Dit was iemand ‘die voor haar vocht’. “Ik wil niet alleen jouw werk zijn. Het is voor jou werk, maar het is mijn leven.”
De 16 jaar jonge Anne Achtereekte kwam op het podium, om haar eigen gedichten voor te dragen. We kregen haar première! Zij maakte maar al te goed duidelijk dat een gedicht, véél meer dan ‘gewoon’ woorden, kan laten voelen hoe iets voelt. Ze raakte alle harten.
Wat maakt gelukkig
Naast deze jongeren, deelden ook Levi van Dam en collega Coleta van Dam hun blik op ‘het groter gewoon’. Zo vertelde Coleta dat we ‘onderzoek’ voor ouders en kinderen zo normaal mogelijk moeten maken, door het in te laten passen in dat wat we al doen. “Je vraagt je eigen kinderen toch ook niet twee keer per jaar aan tafel voor een leefklimaatonderzoek?”. Zij heeft het liever over evalueren in plaats van onderzoeken. Op zo'n manier dat gezinnen en kinderen er wat aan hebben. Dat kan soms best een vragenlijst zijn - maar alleen als je aansluit bij wat je wil weten én als je er daarna over in gesprek gaat. Zodat het ook zinvol is voor de begeleiding.
Levi van Dam sloot dit gedeelte van de middag af met een blik op de ontwikkeling van professionele jeugdzorg – van het ontstaan van weeshuizen, de Kinderwet, de komst van beroepsopleidingen en de JAC’s. Hij ziet dat jeugdzorg gefocust is op mentale factoren om kinderen gelukkiger te maken, terwijl de maatschappelijke en beschermende factoren om kinderen heen zo veel invloed op ze hebben. Zoals prestatiedruk, digitalisering en armoede. We leven in een tijd waarin er steeds mínder jongeren zijn, die voor méér ouderen zullen moeten gaan zorgen, terwijl 1 op de 7 jongeren nu om hulp vraagt. Levi van Dam: “We moeten nadenken over nieuwe manieren om jongeren te bereiken: alleen maar méér hulpverleners, is niet de oplossing.” Hij steekt zijn energie dus in vernieuwing om jongeren sterker en gelukkiger te maken.
De aanwezige jongeren waren het meest te spreken over dat wat Amy, Brian en Anne vertelden; dat vonden ze herkenbaar, interessant – en mooi. Geschiedenis? ‘Saaai... Vertel liever over onze toekomst!’
foto Rutger Hollander
Première voor de gedichten van Anne Achtereekte