Onlangs is een meisje uit een van onze gezinshuizen 21 jaar geworden. Zij heeft met verlengde jeugdhulp tot haar 21e kunnen wonen in dit gezinshuis. Wat de verlengde jeugdhulp voor haar heeft betekend, heeft zij opgeschreven in een ontroerende brief die zij aan de betrokken gemeente verzonden heeft.
Het is zo’n bijzondere brief, dat we deze met haar toestemming -en vanwege privacy onherleidbaar- graag met de buitenwereld, de minister van VWS, wethouders en beleidsmedewerkers van gemeenten delen.
1 november 2015
Mijn 17e verjaardag vierde ik terwijl we met z’n allen van het gezinshuis op vakantie naar Turkije gingen. Deze week kan ik me nog goed herinneren: ik voelde me zo gelukkig en bevoorrecht om samen met iedereen van thuis op vakantie te gaan naar een luxe resort in Turkije. Ritjes op een kameel, zwemmen in de Middellandse zee en elke avond gezellig eten, het leek zo perfect.
Toch had deze week voor mij een zwart randje, ik werd 17 jaar. Samen met mijn gezinshuisouders Mia en Jan bleef ik s ’nachts op tot 00:00 om mijn eerste minuten als 17-jarige te vieren. Toen de klok eenmaal de 12 aantikte, vloeiden de tranen. Mia vroeg me waarom ik zo verdrietig was, je eigen verjaardag is immers geen reden tot verdriet. Maar op het moment dat de klok de twaalf aantikte, realiseerde ik dat ik nog maar een jaar bij Mia en Jan mocht blijven wonen, nog maar 365 dagen. Ik was zo verdrietig, bang om weg te moeten bij de mensen die het meest belangrijk zijn in mijn leven.
Het voelde zo oneerlijk om deze pijn te moeten voelen, mijn vriendinnen hoefden zich geen zorgen te maken om hun 18e verjaardag. Waarom moest ik dat wel, had ik niet al genoeg ellende meegemaakt? Mia verzekerde mij dat ze er alles aan zou doen om mij te helpen om langer te mogen blijven als dat nodig zou zijn. Dit was een geruststellend gevoel, maar toch moet je eerst zien en dan pas geloven.
1 november 2016
Vandaag was de dag aangebroken waar ik zolang tegen op heb gezien. Bij ons thuis worden we altijd wakker gezongen op onze verjaardag, maar ik lag al een uur voordat iedereen kwam om te zingen wakker in mijn bed. Ergens was ik opgelucht, een paar dagen geleden was iemand van de gemeente langs gekomen om mij verlenging te geven van Jeugdhulp. Dit stelde weinig voor; voordat ik de beste vrouw wat te drinken aan kon bieden was ze alweer weg. Het bekende ‘’een handtekeningetje hier’’ en klaar – weg was ze. Dat was simpel, heb ik hier zo tegen op gezien?
Ik heb nachten wakker gelegen in angst om geen verlenging te krijgen en uiteindelijk was het gepiept binnen 5 minuten. Ineens voelde het niet meer als een ramp om 18 jaar te zijn, ik kon in alle rust mijn HAVO afmaken, mijn rijbewijs halen en beginnen aan een studie: net als ‘’gewone’’ leeftijdsgenoten. Op het moment dat ik wakker werd gezongen met ‘’Lang Zal Ze Leven’’ voelde ik me onbezorgd jarig. Wat een fijn gevoel was dat.
15 september 2019
Inmiddels ben ik 20 jaar. De afgelopen drie jaar is er zo ontzettend veel gebeurd. Mijn havodiploma is behaald – net als mijn rijbewijs. Vanaf vorig jaar ben ik niet alleen te vinden in het altijd gezellige ‘Dorp’, doordeweeks ben ik in de stad achter de duinen: Den Haag. Hier ben ik begonnen met een HBO studie, waarvoor ik mijn propedeuse gehaald heb. Het geluk staat aan mijn zijde; ik vond een nieuwe zelfstandige studio, ik ben vorige week begonnen aan de universiteit van Amsterdam, ik heb twee baantjes en ik heb de kans gekregen om artikelen te schrijven over één van mijn grootste passies voor een grote bekende website.
Ik ben trots op waar ik nu ben, want de afgelopen jaren waren verre van makkelijk. De eerste studie waarin ik aan begonnen ben heb ik na 3 maanden verlaten, de studie past niet bij me. Om mijn tijd zinvol te besteden heb ik maandenlang gewerkt achter de kassa bij de Jumbo, niet ideaal natuurlijk maar het bracht wel geld op. In die periode was ik ook veel ziek, ik viel vaak flauw en was altijd moe. Na de zomervakantie begon ik met mijn studie in Den Haag. Als ik in de avond terugkwam van een dag colleges was ik alleen om mijn kamer. Niemand om mee te praten, niemand om mijn dag mee te delen. Dit was een lastige periode waar ik door heen moest als ik zelfstandig zou willen worden. Gelukkig wist ik dat ik altijd naar huis toe mocht komen, of kon bellen als ik het niet meer zag zitten.
Ik kan me niet voorstellen hoe ik door deze periode heen zou moeten zijn gekomen als ik de verlengde Jeugdhulp niet had gekregen. Naast mijn gezinshuisouders Mia en Jan had ik niemand om mijn pijn en onzekerheden mee te delen, mijn moeder zou het niet begrijpen en mijn vrienden wil ik hier niet mee belasten. Mijn hulpvraag was voor de buitenwereld misschien niet goed zichtbaar, maar dat betekent niet dat ik dat ik geen hulp nodig had. Mia en Jan hebben mij door deze donkere periode heen geholpen. Een ding dat zeker is, is dat ik zonder hen en Jeugdhulp Lindenhout niet het leven zou hebben kunnen hebben dat ik nu heb. En daar ben ik Mia, Jan, entrea lindenhout en de gemeente dankbaar voor.
Ik realiseer me dat ik heel erg veel geluk heb gehad met de transitie maar ik vind dat anderen deze kans ook verdienen, anderen die deze kans misschien nog wel veel harder nodig hebben dan dat ik hem nodig had. Het is niet realistisch om van een 18-jarig kind te verwachten dat hij of zij zelfstandig is zodra de kalender zegt dat je dat volgens de wet wel zou moeten zijn. Wij, en ik spreek hierbij namens alle ‘’jeugdzorg’’ kinderen, hebben veel meer mee gemaakt dan een gemiddeld kind, en het zou een straf zijn om de zorg te laten stoppen zodra iemand 18 wordt, want wij zijn juist degene die het harder nodig hebben.
Zoals vaak genoemd in de media is ‘’het gebrek aan geld’’ de reden dat kinderen geen verlenging krijgen. Maar het is een kwestie van perspectief: zie het als een investering.In de paar jaar zorg die wij kunnen krijgen voorkom je dat we zonder diploma op ons zelf gaan wonen. Voorkom je dat we geen vervolgopleiding gaan doen. Voorkom je dat we zonder baan zitten en in de bijstand raken. Hoewel ik geen held ben in rekenen kan ik u vertellen dat 1.000 euro x 12 maanden X 50 jaar leven = 600.000 euro aan uitkeringen is. U kunt me wijsmaken dat jeugdhulp duur is maar als met een paar jaar extra zorg kunt voorkomen dat wij de rest van ons leven per persoon meer dan een half miljoen gaan kosten lijkt me de keuze vrij makkelijk gemaakt.
Het is sowieso te gek voor woorden dat een discussie over het opvoeden van een kind moet gaan over geld. Iedereen heeft hetzelfde doel om de kinderen op te voeden zodat zij waardig deel kunnen nemen aan de maatschappij. Geef ons dan ook de kans om deel uit te mogen maken van de maatschappij.
Ik wil de gemeente bedanken voor het geven van verlenging van Jeugdhulp. Ik hoop dat jullie door mijn verhaal een beter inzicht hebben gekregen in hoeveel invloed jullie keuze heeft gemaakt op het verloop van mijn leven. Ik hoop dat jullie in de toekomst in nog meer kinderen willen investeren om hen een gelukkig en betekenisvol leven te geven, waarvan niet alleen zij maar ook de gemeente én de maatschappij profijt van zullen hebben.